Μετά από 3 σχεδόν μήνες στην Αυστραλία νιώθω το χρέος να μοιραστώ μαζί σας μερικές εμπειρίες, σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα που νιώσαμε στην άλλη άκρη του πλανήτη, όπως κάνανε και κάποιοι άλλοι μέσα στο πατριωτάκι. Κάποτε, με αγωνία, απο την Ελλάδα, έψαχνα να διαβάσω ιστορίες απο την Αυστραλία.
Κάθε φορά που διάβαζα τις ανταποκρίσεις των μελών, ήμουν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από την ποικιλία των απόψεων και των εμπειριών του καθένα που ερχόταν σ αυτή την ήπειρο. Άλλοι τα έβρισκαν εύκολα, άλλοι δύσκολα, άλλοι μετανιώνανε την ώρα και την στιγμή που ήρθαν εδώ κι άλλοι ανέφεραν ότι ήταν η ευκαιρία της ζωής τους. Συνάντησα ανθρώπους με υπηκοότητα στα 55-60 τους που ήταν εδώ παιδιά, έφυγαν στην Ελλάδα, έζησαν εκεί μια ολόκληρη ζωή και γύρισαν τώρα στην Αυστραλία απογοητευμένοι από τις συνθήκες που ζούσαν ψάχνοντας τώρα για δουλειά σ αυτή την ηλικία. Δύσκολα πράγματα...... Άλλοι έζησαν εδώ και δεν άντεχαν τον τρόπο ζωής. Μετά από λίγα χρόνια έφυγαν στην Ελλάδα και δεν επέστρεψαν ποτέ. Όλα λοιπόν είναι σχετικά. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την κρίση και τις επιλογές ενός ανθρώπου. Πως να κρίνω εκ του αποτελέσματος αυτό που έκαναν; Κανείς δεν είναι χαζός. Αν ήξεραν τι τους περιμένει θα το επέλεγαν;
Πρόσφατα γνώρισα έναν Έλληνα πρώτης γενιάς που ήρθε νέος στην Μελβούρνη. Έκανε περιουσία, οικογένεια παιδιά, και κάπου στα 40 του αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα και να κάνει εκεί επιχείρηση. Δεν άντεξε πάνω από μερικούς μήνες. Έχασε πολλά χρήματα και επέστρεψε πίσω στην Αυστραλία κακήν κακώς, όπως λέει.
"Την αγαπάω την χώρα μου, έλεγε. Είναι από τις ομορφότερες του κόσμου. Είχα πρόβλημα όμως με τους Έλληνες. Τίποτα δεν δουλεύει εκεί, οι υπηρεσίες, το σύστημα είναι απελπιστικά αργό και διεφθαρμένο. Είναι άξιοι της μοίρας τους, μου έλεγε. Έφτασα στα όρια της τρέλας και της παράνοιας."
Ήταν φανερά πολύ θυμωμένος με τους Έλληνες.
Ξεκινώντας από τα βασικά, ήρθαμε εδώ με την γυναικά μου και τον γιο μου για 3 χρόνια, ίσως λιγότερο ίσως περισσότερο. Η visa που έχουμε είναι η 403 temporary. Ασφάλεια υγείας δεν έχουμε Αυστραλιανή και επιλέξαμε ιδιωτική ασφάλεια και για τους τρεις μας.
Δεν θα αναφερθώ σε τιμές, προϊόντα κλπ. Αυτά τα έχουν κάνει πολύ αναλυτικά και πολύ οργανωμένα άλλα μέλη. Πήγα σε μερικά δωρεάν σεμινάρια της AGWS που μας βοήθησε να ετοιμαστούμε για εργασία στην Αυστραλία. Σύνταξη βιογραφικού, προετοιμασία για συνέντευξη, υποχρεώσεις, δικαιώματα, συμβουλές τι να προσέξουμε κλπ. Ένα άλλο αφορούσε το immigration από την νομική του πλευρά. Αν και είχα διαβάσει αρκετά για τις βίζες είναι πολύ διαφορετικά να μιλάς με δικηγόρο εξειδικευμένο σε θέματα μετανάστευσης. Η AGWS έχει προγράμματα για νεοφερμένους.
Σε αδρές γραμμές, είμαστε από τους τυχερούς. Είχαμε φίλους που τους γνωρίσαμε λίγο καιρό πριν στην Ελλάδα, Ελληνο-Αυστραλοί που ήρθαν από το αεροδρόμιο, μας παρέλαβαν και μας φιλοξενήσανε μέχρι να βρούμε σπίτι. Και όχι μόνο. Άνθρωποι που μας στήριξαν στα πρώτα μας βήματα. Νιώσαμε σαν να μας αγκάλιασαν κάποιοι μακρινοί συγγενείς που ήταν γραφτό να συναντηθούμε στην Ελλάδα λίγους μήνες πριν το μακρινότερο ταξίδι της ζωής μας.
"Τα καταφέρατε λοιπόν, ήρθατε" μας είπαν όταν συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο.
Η γυναίκα μου λοιπόν, έχει δουλειά. Διδάσκει σε σχολειά της Μελβούρνης και πληρώνεται από την Ελλάδα (μισθό + επιμίσθιο).
Η μεγάλη μας δυσκολία ήταν να βρουμε σπιτι. Ειναι πολυ πιο δυσκολο απο οτι φανταζομασταν. Η διαδικασια ειναι αυτη που εχουν ηδη αναφερει πολλοι. Ανοιγουν τα σπιτια 1 φορα περιπου την εβδομαδα για 10 με 20 λεπτα αναλογα τον agent και εχεις αυτο το χρονο να επιθεωρησεις μαζι με ολους τους ενδιαφερομενους το σπιτι. Στο τέλος συμπληρώνεις ενα φυλλάδιο το οποίο αποτελεί την αιτηση.
Ειναι πολυ το στρες στην αρχη. Μέχρι στιγμής δεν εχουμε βρει τον εαυτο μας και τον ρυθμο μας. Υπηρχαν ομως και πολλες ευχαριστες εκπληξεις. Γνωρισαμε στην Αυστραλία αλλά κι απο εδω μεσα απο το πατριωτακι ανθρωπους, που μας υποδέχτηκαν και μας βοηθησαν. Ελληνες, που βοηθανε νεοφερμενους και οχι μονο. Οποιον εχει αναγκη. Γνωρισα άτομα που μας εβαλαν στο σπιτι τους. Άλλος κανονισε μπαρμπεκιου στο σπιτι του καλωντας νεοφερμενους Ελληνες για να γνωριστουμε και να κοινωνικοποιηθουμε, να ανταλλαξουμε πληροφοριες, τηλεφωνα, να γνωριστουμε. Ειναι συγκινητικο. Αυτό είναι το μεγαλείο του Έλληνα! Ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Και δεν ειναι μόνο τα πραγματα που σου προσφερουν. Πανω απ ολα ειναι η συντροφια η συμπαρασταση και μια καλη κουβεντα. Να νιώσεις ότι κάποιος σε νιώθει. Αυτό θα το έλεγε ο δάσκαλός μου "αναγνώριση"! Αισθάνομαι οτι εδω στη μακρινη αυτη ηπειρο θα κανουμε φιλιες που θα κρατησουν για μια ζωή.......
Ήρθαμε σε μια πολη τυπου Αθηνας. Οι συγκρισεις που καλουμαστε να κανουμε ειναι αναλογικα με αυτήν και οχι με τα Χανια που μεναμε. Η πολη ειναι τεραστια. Οι αποστασεις το ιδιο. Πανω απο 4 εκ κοσμο η μελβουρνη. Αυτα που κανουν εντυπωση ειναι, το πρασινο, η φυση που υπαρχει παντου, οι μεγαλοι δρομοι, ο σχεδιασμος, γεφυρες, κτηρια, εργα υποδομης, παρκα. Εντυπωσιακα ολα αυτα. Δεν μπορεις να μην τους αναγνωρισεις, οτι οι ανθρωποι αυτοι σεβαστηκαν την φυση αλλα πανω απ ολα τον εαυτο τους και δημιουργησαν μια πολη ανταξια της φημης της.
Οι τιμες ειναι οπως τα εχουν πει και αλλοι. Βρισκεις προιοντα και φθηνοτερα απο την Ελλαδα. Αν και οι μισθοι εδω ειναι περιπου 4 φορες πανω. (500 ευρω ο βασικος στην Ελλαδα, 2000 ευρω στη Μελβουρνη)
Το σημαντικότερο έξοδο αποτελεί το ενοικιο. Δεν πληρωσαμε σχεδον τιποτα στην επιπλωση και τον εξοπλισμο του σπιτιου. Τα περισσοτερα μας τα χαρισανε. Το μονο που δεν χρειαζεται τελικα να ανησυχει κανεις ιδιαιτερα, ειναι πως θα εξοπλισει ενα σπιτι.
Αυτα ομως δεν αρκουν για να μετακομισεις στην Αυστραλια. Χρειαζονται αρκετα λεφτα για το ξεκινημα. Αν δεν εχει κανεις καθολου χρηματα τα πραγματα ειναι πιο στρεσογονα. Βεβαια οι εχοντες υπηκοοτητα εχουν και βοηθεια απο το κρατος. Οσοι ειναι με temporary visa ειναι σε πολυ δεινοτερη θεση. Κατι αλλο που μας ειπαν ειναι οτι οι δουλειες δυσκολεψανε κι εδω. Σε μερικες μειωθηκαν οι μισθοι. Το κράτος "νοικοκυρεύει" τις υπηρεσίες που παρέχει, προβαίνοντας σε μειώσεις δαπανών. Σε εργοστασια μειωνουν προσωπικο. Η Κινα φαίνεται να ειναι κι εδω η μεγαλη "Κυρία". Εκει μεταναστευουν πολλα εργοστασια. Οι Αυστραλοι ζητανε ατομα με προσοντα. Για δουλειες του ποδαριου που λεμε, εχει πολλους, που δουλευουν και μαυρα για ελαχιστα ποσα. Εχω γνωρισει και Ελληνες με φοιτητικη visa που παλευουν με σπουδες και 3 δουλειες για να τα βγαλουν περα.
Σημερα γνωρισα 2 οικογενειες με παιδια που εφυγαν πισω για Ελλαδα. Η μια ηταν με Αυστραλιανη υπηκοοτητα. Η αλλη με τουριστικη visa. Ηρθαν να βρουνε δουλεια μεινανε λιγο καιρο και φυγανε. Δεν ηταν αυτο που περιμενανε. Δεν ειναι καθολου γη της επαγγελιας. Η Αυστραλια αλλαξε μας λενε συχνα. Ωστοσο οι ευκαιριες ειναι πολλες ακομη και σημερα. Για ποιους; για οσους εχουν τις προυποθεσεις. Ειναι η υπηκοοτητα; τα προσοντα; το θρασος; η τυχη; δεν ξερω. Για τον καθε ενα ειναι ενα παζλ με διαφορετικα κομματια και καλεισε να το φτιαξεις μονος σου.
Νιώθουμε πολυ τυχεροι που ειχαμε την δυνατοτητα να ζησουμε αυτην την εμπειρια, μεχρι τωρα. θυμαμαι όταν πηγαμε στο σπιτι ενος φιλου αυστραλου 1 ωρα εξω απο την Μελβουρνη. Μας πηγε μια βολτα μεσα στο δασος. Μοναδικη ομορφια. Αγρια και πολυ διαφορετικη βλαστηση. Εμενε σε ενα σπιτι πανω σε λοφο που τον ειχε αγορασει ολοκληρο πριν πολλα χρονια. Ατελιωτα στρέμματα γης. Οταν επιστρεψαμε στο σπιτι του ενας σεφ Ιαπωνας, φιλος του, μας ειχε ετοιμάσει απιστευτα εδεσματα.
Θα μου πείτε, αυτά τώρα παίζουν κανένα σημαντικό ρόλο; για εμάς παίζουν. Η ομορφιά της ζωής είναι σε καθημερινές μικρές στιγμές.
Στο ερώτημα, αξίζει να μεταναστεύσει κανείς; η απάντηση είναι μία: εξαρτάται.
Πολλά, έχουν να κάνουν με τα κίνητρα. Τι ψάχνει κανείς; Για ποιο λόγο μεταναστεύει; Η Ελλαδίτσα ακόμη και τώρα μέσα στη κρίση, προσφέρει μια ζωή σε κάποιους που εδώ δεν θα την βρούνε. Και το αντίθετο.
Δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα ο Καβάφης......
" κι αν φτωχική την βρεις την Ιθάκη, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Πλούσιος έγινες με όσα έζησες στη διαδρομή. Μη περιμένεις πλούτη. Έτσι σοφός που έγινες, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..."
2 η ώρα το βράδυ. Αύριο είναι μια σημαντική μέρα. Έχω συνεχώς στο μυαλό μου μία σοκαριστική στιγμή που έλαβα ένα μήνυμα αργά το βράδυ στην Ελλάδα. Ήταν λίγο πριν φύγουμε για Μελβούρνη. Μία συνάδελφος και πολύ καλή οικογενειακή μας φίλη, είχε πάθει καρδιακή προσβολή. Νέα, με όνειρα, με απίστευτη ζωντάνια. Δεν υπάρχει πια. Σκέφτομαι τι θα με συμβούλευε τώρα, αν ήξερε τι την περιμένει.
Τι θα έκανα εγώ αν ήξερα τι με περιμένει; Ευτυχώς δεν ξέρω. Η ζωή είναι τόσο μικρή, τόσο απρόσμενη. Ότι απόφαση και να πάρουμε - πάρετε δεν μπορεί να είναι λάθος. Έχει καμία σχέση αυτό με την ανταπόκριση; Ναι έχει, μεγάλη.
Τι ψάχνουμε να βρούμε; ποιοι λόγοι μας ωθούν; Τι προσδοκίες έχουμε και πως φανταζόμαστε τη ζωή μας;
"H έννοια του θανάτου μας παγώνει αλλά ταυτόχρονα μας δίνει δύναμη να ζούμε έντονα και με περισσότερη ευχαρίστηση το παρόν", λέει ο Yalom.
Γιατί κάποια στιγμή το party θα τελειώσει και για μας. Θα μου πείτε, αυτές οι φιλοσοφικές συζητήσεις-αναζητήσεις, ειναι απαραίτητες; Αν δεν φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας καήκαμε.
Βλέπουμε κάποιους που έχουν ανέβει πάνω σε ένα "μηχανάκι" και τρέχουν....που δεν τους κατεβάζεις από εκεί με τίποτα.... Ήμουν κι εγώ πάνω σε ένα τέτοιο μηχανάκι και ίσως ανεβαίνω κατά διαστήματα. Μερικοί, νομίζουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι μόνο όταν αποδίδουμε σε κάποιο τομέα: εργασιακό, κοινωνικό οικογενειακό, προσωπικό, λες και είμαστε μηχανές. Αξίζουμε μόνο όταν είμαστε χρήσιμοι. Δεν είναι έτσι.....
Πέφτοντας για ύπνο σκέφτομαι ότι είναι ακόμη μέρα στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει πως θα πάνε τα πράγματα εδώ. Αγωνιώ.
Μέσα μου κρατάω τα λόγια του μεγάλου κρητικού Καζαντζάκη:
"Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας".
Κάθε φορά που διάβαζα τις ανταποκρίσεις των μελών, ήμουν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από την ποικιλία των απόψεων και των εμπειριών του καθένα που ερχόταν σ αυτή την ήπειρο. Άλλοι τα έβρισκαν εύκολα, άλλοι δύσκολα, άλλοι μετανιώνανε την ώρα και την στιγμή που ήρθαν εδώ κι άλλοι ανέφεραν ότι ήταν η ευκαιρία της ζωής τους. Συνάντησα ανθρώπους με υπηκοότητα στα 55-60 τους που ήταν εδώ παιδιά, έφυγαν στην Ελλάδα, έζησαν εκεί μια ολόκληρη ζωή και γύρισαν τώρα στην Αυστραλία απογοητευμένοι από τις συνθήκες που ζούσαν ψάχνοντας τώρα για δουλειά σ αυτή την ηλικία. Δύσκολα πράγματα...... Άλλοι έζησαν εδώ και δεν άντεχαν τον τρόπο ζωής. Μετά από λίγα χρόνια έφυγαν στην Ελλάδα και δεν επέστρεψαν ποτέ. Όλα λοιπόν είναι σχετικά. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την κρίση και τις επιλογές ενός ανθρώπου. Πως να κρίνω εκ του αποτελέσματος αυτό που έκαναν; Κανείς δεν είναι χαζός. Αν ήξεραν τι τους περιμένει θα το επέλεγαν;
Πρόσφατα γνώρισα έναν Έλληνα πρώτης γενιάς που ήρθε νέος στην Μελβούρνη. Έκανε περιουσία, οικογένεια παιδιά, και κάπου στα 40 του αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα και να κάνει εκεί επιχείρηση. Δεν άντεξε πάνω από μερικούς μήνες. Έχασε πολλά χρήματα και επέστρεψε πίσω στην Αυστραλία κακήν κακώς, όπως λέει.
"Την αγαπάω την χώρα μου, έλεγε. Είναι από τις ομορφότερες του κόσμου. Είχα πρόβλημα όμως με τους Έλληνες. Τίποτα δεν δουλεύει εκεί, οι υπηρεσίες, το σύστημα είναι απελπιστικά αργό και διεφθαρμένο. Είναι άξιοι της μοίρας τους, μου έλεγε. Έφτασα στα όρια της τρέλας και της παράνοιας."
Ήταν φανερά πολύ θυμωμένος με τους Έλληνες.
Ξεκινώντας από τα βασικά, ήρθαμε εδώ με την γυναικά μου και τον γιο μου για 3 χρόνια, ίσως λιγότερο ίσως περισσότερο. Η visa που έχουμε είναι η 403 temporary. Ασφάλεια υγείας δεν έχουμε Αυστραλιανή και επιλέξαμε ιδιωτική ασφάλεια και για τους τρεις μας.
Δεν θα αναφερθώ σε τιμές, προϊόντα κλπ. Αυτά τα έχουν κάνει πολύ αναλυτικά και πολύ οργανωμένα άλλα μέλη. Πήγα σε μερικά δωρεάν σεμινάρια της AGWS που μας βοήθησε να ετοιμαστούμε για εργασία στην Αυστραλία. Σύνταξη βιογραφικού, προετοιμασία για συνέντευξη, υποχρεώσεις, δικαιώματα, συμβουλές τι να προσέξουμε κλπ. Ένα άλλο αφορούσε το immigration από την νομική του πλευρά. Αν και είχα διαβάσει αρκετά για τις βίζες είναι πολύ διαφορετικά να μιλάς με δικηγόρο εξειδικευμένο σε θέματα μετανάστευσης. Η AGWS έχει προγράμματα για νεοφερμένους.
Σε αδρές γραμμές, είμαστε από τους τυχερούς. Είχαμε φίλους που τους γνωρίσαμε λίγο καιρό πριν στην Ελλάδα, Ελληνο-Αυστραλοί που ήρθαν από το αεροδρόμιο, μας παρέλαβαν και μας φιλοξενήσανε μέχρι να βρούμε σπίτι. Και όχι μόνο. Άνθρωποι που μας στήριξαν στα πρώτα μας βήματα. Νιώσαμε σαν να μας αγκάλιασαν κάποιοι μακρινοί συγγενείς που ήταν γραφτό να συναντηθούμε στην Ελλάδα λίγους μήνες πριν το μακρινότερο ταξίδι της ζωής μας.
"Τα καταφέρατε λοιπόν, ήρθατε" μας είπαν όταν συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο.
Η γυναίκα μου λοιπόν, έχει δουλειά. Διδάσκει σε σχολειά της Μελβούρνης και πληρώνεται από την Ελλάδα (μισθό + επιμίσθιο).
Η μεγάλη μας δυσκολία ήταν να βρουμε σπιτι. Ειναι πολυ πιο δυσκολο απο οτι φανταζομασταν. Η διαδικασια ειναι αυτη που εχουν ηδη αναφερει πολλοι. Ανοιγουν τα σπιτια 1 φορα περιπου την εβδομαδα για 10 με 20 λεπτα αναλογα τον agent και εχεις αυτο το χρονο να επιθεωρησεις μαζι με ολους τους ενδιαφερομενους το σπιτι. Στο τέλος συμπληρώνεις ενα φυλλάδιο το οποίο αποτελεί την αιτηση.
Ειναι πολυ το στρες στην αρχη. Μέχρι στιγμής δεν εχουμε βρει τον εαυτο μας και τον ρυθμο μας. Υπηρχαν ομως και πολλες ευχαριστες εκπληξεις. Γνωρισαμε στην Αυστραλία αλλά κι απο εδω μεσα απο το πατριωτακι ανθρωπους, που μας υποδέχτηκαν και μας βοηθησαν. Ελληνες, που βοηθανε νεοφερμενους και οχι μονο. Οποιον εχει αναγκη. Γνωρισα άτομα που μας εβαλαν στο σπιτι τους. Άλλος κανονισε μπαρμπεκιου στο σπιτι του καλωντας νεοφερμενους Ελληνες για να γνωριστουμε και να κοινωνικοποιηθουμε, να ανταλλαξουμε πληροφοριες, τηλεφωνα, να γνωριστουμε. Ειναι συγκινητικο. Αυτό είναι το μεγαλείο του Έλληνα! Ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Και δεν ειναι μόνο τα πραγματα που σου προσφερουν. Πανω απ ολα ειναι η συντροφια η συμπαρασταση και μια καλη κουβεντα. Να νιώσεις ότι κάποιος σε νιώθει. Αυτό θα το έλεγε ο δάσκαλός μου "αναγνώριση"! Αισθάνομαι οτι εδω στη μακρινη αυτη ηπειρο θα κανουμε φιλιες που θα κρατησουν για μια ζωή.......
Ήρθαμε σε μια πολη τυπου Αθηνας. Οι συγκρισεις που καλουμαστε να κανουμε ειναι αναλογικα με αυτήν και οχι με τα Χανια που μεναμε. Η πολη ειναι τεραστια. Οι αποστασεις το ιδιο. Πανω απο 4 εκ κοσμο η μελβουρνη. Αυτα που κανουν εντυπωση ειναι, το πρασινο, η φυση που υπαρχει παντου, οι μεγαλοι δρομοι, ο σχεδιασμος, γεφυρες, κτηρια, εργα υποδομης, παρκα. Εντυπωσιακα ολα αυτα. Δεν μπορεις να μην τους αναγνωρισεις, οτι οι ανθρωποι αυτοι σεβαστηκαν την φυση αλλα πανω απ ολα τον εαυτο τους και δημιουργησαν μια πολη ανταξια της φημης της.
Οι τιμες ειναι οπως τα εχουν πει και αλλοι. Βρισκεις προιοντα και φθηνοτερα απο την Ελλαδα. Αν και οι μισθοι εδω ειναι περιπου 4 φορες πανω. (500 ευρω ο βασικος στην Ελλαδα, 2000 ευρω στη Μελβουρνη)
Το σημαντικότερο έξοδο αποτελεί το ενοικιο. Δεν πληρωσαμε σχεδον τιποτα στην επιπλωση και τον εξοπλισμο του σπιτιου. Τα περισσοτερα μας τα χαρισανε. Το μονο που δεν χρειαζεται τελικα να ανησυχει κανεις ιδιαιτερα, ειναι πως θα εξοπλισει ενα σπιτι.
Αυτα ομως δεν αρκουν για να μετακομισεις στην Αυστραλια. Χρειαζονται αρκετα λεφτα για το ξεκινημα. Αν δεν εχει κανεις καθολου χρηματα τα πραγματα ειναι πιο στρεσογονα. Βεβαια οι εχοντες υπηκοοτητα εχουν και βοηθεια απο το κρατος. Οσοι ειναι με temporary visa ειναι σε πολυ δεινοτερη θεση. Κατι αλλο που μας ειπαν ειναι οτι οι δουλειες δυσκολεψανε κι εδω. Σε μερικες μειωθηκαν οι μισθοι. Το κράτος "νοικοκυρεύει" τις υπηρεσίες που παρέχει, προβαίνοντας σε μειώσεις δαπανών. Σε εργοστασια μειωνουν προσωπικο. Η Κινα φαίνεται να ειναι κι εδω η μεγαλη "Κυρία". Εκει μεταναστευουν πολλα εργοστασια. Οι Αυστραλοι ζητανε ατομα με προσοντα. Για δουλειες του ποδαριου που λεμε, εχει πολλους, που δουλευουν και μαυρα για ελαχιστα ποσα. Εχω γνωρισει και Ελληνες με φοιτητικη visa που παλευουν με σπουδες και 3 δουλειες για να τα βγαλουν περα.
Σημερα γνωρισα 2 οικογενειες με παιδια που εφυγαν πισω για Ελλαδα. Η μια ηταν με Αυστραλιανη υπηκοοτητα. Η αλλη με τουριστικη visa. Ηρθαν να βρουνε δουλεια μεινανε λιγο καιρο και φυγανε. Δεν ηταν αυτο που περιμενανε. Δεν ειναι καθολου γη της επαγγελιας. Η Αυστραλια αλλαξε μας λενε συχνα. Ωστοσο οι ευκαιριες ειναι πολλες ακομη και σημερα. Για ποιους; για οσους εχουν τις προυποθεσεις. Ειναι η υπηκοοτητα; τα προσοντα; το θρασος; η τυχη; δεν ξερω. Για τον καθε ενα ειναι ενα παζλ με διαφορετικα κομματια και καλεισε να το φτιαξεις μονος σου.
Νιώθουμε πολυ τυχεροι που ειχαμε την δυνατοτητα να ζησουμε αυτην την εμπειρια, μεχρι τωρα. θυμαμαι όταν πηγαμε στο σπιτι ενος φιλου αυστραλου 1 ωρα εξω απο την Μελβουρνη. Μας πηγε μια βολτα μεσα στο δασος. Μοναδικη ομορφια. Αγρια και πολυ διαφορετικη βλαστηση. Εμενε σε ενα σπιτι πανω σε λοφο που τον ειχε αγορασει ολοκληρο πριν πολλα χρονια. Ατελιωτα στρέμματα γης. Οταν επιστρεψαμε στο σπιτι του ενας σεφ Ιαπωνας, φιλος του, μας ειχε ετοιμάσει απιστευτα εδεσματα.
Θα μου πείτε, αυτά τώρα παίζουν κανένα σημαντικό ρόλο; για εμάς παίζουν. Η ομορφιά της ζωής είναι σε καθημερινές μικρές στιγμές.
Στο ερώτημα, αξίζει να μεταναστεύσει κανείς; η απάντηση είναι μία: εξαρτάται.
Πολλά, έχουν να κάνουν με τα κίνητρα. Τι ψάχνει κανείς; Για ποιο λόγο μεταναστεύει; Η Ελλαδίτσα ακόμη και τώρα μέσα στη κρίση, προσφέρει μια ζωή σε κάποιους που εδώ δεν θα την βρούνε. Και το αντίθετο.
Δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα ο Καβάφης......
" κι αν φτωχική την βρεις την Ιθάκη, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Πλούσιος έγινες με όσα έζησες στη διαδρομή. Μη περιμένεις πλούτη. Έτσι σοφός που έγινες, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..."
2 η ώρα το βράδυ. Αύριο είναι μια σημαντική μέρα. Έχω συνεχώς στο μυαλό μου μία σοκαριστική στιγμή που έλαβα ένα μήνυμα αργά το βράδυ στην Ελλάδα. Ήταν λίγο πριν φύγουμε για Μελβούρνη. Μία συνάδελφος και πολύ καλή οικογενειακή μας φίλη, είχε πάθει καρδιακή προσβολή. Νέα, με όνειρα, με απίστευτη ζωντάνια. Δεν υπάρχει πια. Σκέφτομαι τι θα με συμβούλευε τώρα, αν ήξερε τι την περιμένει.
Τι θα έκανα εγώ αν ήξερα τι με περιμένει; Ευτυχώς δεν ξέρω. Η ζωή είναι τόσο μικρή, τόσο απρόσμενη. Ότι απόφαση και να πάρουμε - πάρετε δεν μπορεί να είναι λάθος. Έχει καμία σχέση αυτό με την ανταπόκριση; Ναι έχει, μεγάλη.
Τι ψάχνουμε να βρούμε; ποιοι λόγοι μας ωθούν; Τι προσδοκίες έχουμε και πως φανταζόμαστε τη ζωή μας;
"H έννοια του θανάτου μας παγώνει αλλά ταυτόχρονα μας δίνει δύναμη να ζούμε έντονα και με περισσότερη ευχαρίστηση το παρόν", λέει ο Yalom.
Γιατί κάποια στιγμή το party θα τελειώσει και για μας. Θα μου πείτε, αυτές οι φιλοσοφικές συζητήσεις-αναζητήσεις, ειναι απαραίτητες; Αν δεν φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας καήκαμε.
Βλέπουμε κάποιους που έχουν ανέβει πάνω σε ένα "μηχανάκι" και τρέχουν....που δεν τους κατεβάζεις από εκεί με τίποτα.... Ήμουν κι εγώ πάνω σε ένα τέτοιο μηχανάκι και ίσως ανεβαίνω κατά διαστήματα. Μερικοί, νομίζουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι μόνο όταν αποδίδουμε σε κάποιο τομέα: εργασιακό, κοινωνικό οικογενειακό, προσωπικό, λες και είμαστε μηχανές. Αξίζουμε μόνο όταν είμαστε χρήσιμοι. Δεν είναι έτσι.....
Πέφτοντας για ύπνο σκέφτομαι ότι είναι ακόμη μέρα στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει πως θα πάνε τα πράγματα εδώ. Αγωνιώ.
Μέσα μου κρατάω τα λόγια του μεγάλου κρητικού Καζαντζάκη:
"Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας".